Eindelijk was het zover! Onder een stralende zon brak de langverwachte zomervakantie aan. De auto was ingepakt, de tank vol, vignetten geregeld, en met de ramen open startte ik de motor om aan mijn reis naar Bosnië te beginnen. Ik haalde een vriendin op, en samen reden we door naar een andere vriendin, waar we de eerste nacht van onze vakantie zouden doorbrengen
De volgende ochtend, nog in de stilte van de nacht, vertrokken we met Turbo Folk bonzend door de speakers, in de hoop onze korte nachtrust te overwinnen.
Na het afzetten van een vriendin vervolgden we vol enthousiasme onze tocht door het Duitse landschap, op wegnaar Salzburg. We genoten van alle pracht en praal die deze kleine geboortestad van Mozart te bieden had, maar renden al snel terug doorde regen naar de auto om onze reis voort te zetten. Terwijl de storm over de Oostenrijkse bergen raasde, trotseerden we samen met mijn auto de hoge pieken en de felle wind. Aan het einde van de Karawankentunnel konden de ramen weer open, en de frisse zomerlucht vulde de auto met de geur van de Balkan. Al snel arriveerden we in Ljubljana.
Vroeg in de ochtend verkenden we nog snel de stad, waarna we vol enthousiasme de reis vervolgden naar het beloofde land, Bosnië enHerzegovina. Eindelijk bereikten we de grens.
Terwijl we wachtten, zongen we uit volle borst mee met de Ex-Yugo Rock hits. Toen mochten we eindelijk onze heimat binnenrijden. Alleramen gingen open, en met euforie in ons lijf konden we wel huilen van geluk. We waren immers bijna thuis. Na een korte stop in Laktaši, waar we nog een vriendin ophaalden, reden we vol gas door naar onze eindbestemming: Sarajevo. De laatste kilometers van de lange heenreiswaren aangebroken. Toen ik het stadsbord van Sarajevo zag en Halid Bešlić over de speakers hoorde zingen met “Sarajevo Grade Moj”, kon ik mijn tranen van geluk niet bedwingen. Kippenvel bedekte mijn lijf, en ik voelde een intense trots: “I did it!” Met mijn eigen auto, zelf, samen met vriendinnen, was ik naar het land gereden waar mijn familie vandaan komt.
We parkeerden de auto bij het appartement en zagen eindelijk onze vrienden, die op ons hadden gewacht. De warme ontmoeting vervulde mijn hart.
Daarna gingen we naar Baščaršija. Rennend op mijn hakken naar mijn favoriete bakker, verstopt achter de moskee, haalde ik warme kifle. Terwijl ik de kifle in mijn hand hield, riep de hodža vanaf de Gazi Husrev-beg-moskee op tot gebed. Toen wist ik het: “Ja sam kući.” Geluk overspoelde me, nog niet wetend wat voor prachtige vakantie me te wachten stond…
Comments